Bazen hayat, üzerimize ağır bir yorgan gibi çöker. Hangi yana dönsek, ne yapsak bu ağırlığı atamayacakmışız gibi hissederiz.   Kendimizi çaresiz, yorgun ve yalnız hissederiz. Ama unutma; bu hisler, insan olmanın doğal bir parçasıdır.   Hepimiz bazen düşeriz. Ve düşmek, aslında tekrar kalkmak için bir fırsattır. Belki şu anda içinde bulunduğun karanlık çok büyük, öyle ki hiçbir ışık göremiyorsun. Ama karanlıkların bile sonu var. Fırtınalar dinmek zorundadır; gökyüzü tekrar maviye döner. Sana acı veren bu hislerin, seni daha güçlü kılmak için birer ders taşıdığını unutma. Bir an dur ve derin bir nefes al. Bu nefes, yaşadığının ve yeniden başlamak için bir şansın olduğunun kanıtıdır. Kendine şu soruyu sor: “Kendimi daha iyi hissetmek için ne yapabilirim?” Küçük şeylerle başla. Belki sevdiğin bir şarkıyı dinlemek, belki temiz havada kısa bir yürüyüş yapmak, belki bir dostla konuşmak… Küçük adımların gücünü küçümseme. Unutma ki bu dünyada yalnız değilsin. Seni seven, sana inanan insanlar var. Onlarla konuş, hislerini paylaş. Duygularını içinde tutmak yerine serbest bırak. Ağlamak mı istiyorsun? Ağla. Güçsüz hissetmek mi? Hisset. Bu, seni zayıf değil, insan yapar. Ve en önemlisi, kendine nazik ol. İçindeki sesi susturup kendine şunu söyle: “Bu da geçecek. Ben güçlüyüm ve bunun üstesinden geleceğim.” Hayat, her zaman inişli çıkışlı bir yol. Ama unutma, inişlerden sonra gelen çıkışlar her zaman daha güzeldir. Kendine güven ve fırtınanın geçmesine izin ver. Çünkü sen o gökyüzünün yeniden açılmasını hak ediyorsun